5 uren geleden
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 4 uren geleden door Lopopodium.)
Moet ik nou wel of niet blij zijn. Ik plaats het maar bij niet blij.
Net terug van een tocht. 120 kilometer. Geen gekke afstand voor mij. Sterker nog, dat is lager dan mijn jaarlijks gemiddelde (130 kilometer) per tocht. Maar ik was na een kilometer of 65 eigenlijk al op. Tot die 65 kilometer ongeveer ten hoogte van Bathem ging het lekker zo tegen de wind in. En dan mag ik terug, meestal het leukste deel van de tocht, want wind mee. Althans, ik had wind mee (wind uit noordoosten) moeten hebben, maar heb dat eigenlijk geen moment gemerkt. Stukken waarin ik naar het westen moest fietsen voelde als wind tegen, stukken waar ik naar het zuidoosten moest fietsen voelde als wind tegen en ook naar het zuiden toe ging het allemaal maar moeizaam. Ik kon tijdens het fietsen eigenlijk niet goed plaatsen waar de wind nou vandaan had moeten komen. En ik had blijkbaar na die 65 kilometer de benen niet meer. Geen leuke combinatie. Benen voelde zwaar aan, de kop wilde wel maar de benen leken er geen zin in te hebben. Ik moest geregeld even mijn benen stil houden en ze wat rust gunnen. Een paar seconden per keer was wel genoeg. Ook maar een paar korte pauzes ingelast. Een korte pauze van een paar minuten wil nog wel eens fietsongemakken oplossen. Maar dat hielp hier ook niet.
Contrasterend was dat mijn gemiddelde kruissnelheid helemaal niet slecht is (vandaar dat het ook blij nieuws zou kunnen zijn). Dat blijkt na aflloop ook wel, want ik had gemiddeld 26 km/uur gefietst, een (1) boven mijn vaste doel van 25 km/uur. Dus op papier wel goede benen. Maar zo werd er niet intern gecommuniceerd. Ik heb me naar mijn gevoel feitelijk nog 55 kilometer naar huis moeten harken en dit voelde echt als de zwaarste tocht in jaren.
Gewoon een slechte dag? Dat heb ik denk ik op zo'n manier in bijna 18 jaar ligfietsen geloof ik nog niet echt meegemaakt.
Een hongerklop was het ook niet. Die heb ik wel eens gehad, en dan ga ik echt niet gemiddeld 26 km/uur meer.
Een mysterie. Hopelijk eenmalig.
Hebben anderen dit ook wel eens?
Net terug van een tocht. 120 kilometer. Geen gekke afstand voor mij. Sterker nog, dat is lager dan mijn jaarlijks gemiddelde (130 kilometer) per tocht. Maar ik was na een kilometer of 65 eigenlijk al op. Tot die 65 kilometer ongeveer ten hoogte van Bathem ging het lekker zo tegen de wind in. En dan mag ik terug, meestal het leukste deel van de tocht, want wind mee. Althans, ik had wind mee (wind uit noordoosten) moeten hebben, maar heb dat eigenlijk geen moment gemerkt. Stukken waarin ik naar het westen moest fietsen voelde als wind tegen, stukken waar ik naar het zuidoosten moest fietsen voelde als wind tegen en ook naar het zuiden toe ging het allemaal maar moeizaam. Ik kon tijdens het fietsen eigenlijk niet goed plaatsen waar de wind nou vandaan had moeten komen. En ik had blijkbaar na die 65 kilometer de benen niet meer. Geen leuke combinatie. Benen voelde zwaar aan, de kop wilde wel maar de benen leken er geen zin in te hebben. Ik moest geregeld even mijn benen stil houden en ze wat rust gunnen. Een paar seconden per keer was wel genoeg. Ook maar een paar korte pauzes ingelast. Een korte pauze van een paar minuten wil nog wel eens fietsongemakken oplossen. Maar dat hielp hier ook niet.
Contrasterend was dat mijn gemiddelde kruissnelheid helemaal niet slecht is (vandaar dat het ook blij nieuws zou kunnen zijn). Dat blijkt na aflloop ook wel, want ik had gemiddeld 26 km/uur gefietst, een (1) boven mijn vaste doel van 25 km/uur. Dus op papier wel goede benen. Maar zo werd er niet intern gecommuniceerd. Ik heb me naar mijn gevoel feitelijk nog 55 kilometer naar huis moeten harken en dit voelde echt als de zwaarste tocht in jaren.
Gewoon een slechte dag? Dat heb ik denk ik op zo'n manier in bijna 18 jaar ligfietsen geloof ik nog niet echt meegemaakt.
Een hongerklop was het ook niet. Die heb ik wel eens gehad, en dan ga ik echt niet gemiddeld 26 km/uur meer.
Een mysterie. Hopelijk eenmalig.
Hebben anderen dit ook wel eens?
